برخلاف علوم انسانی و اجتماعی متداول، فلسفه اجتماعی صدرایی مبتنی بر ناثنویت گرایی کل گرای توحیدی است که بر روش مبتنی عقل و برهان استوار شده است. به همین دلیل است که بحث و تبیین در این زمینه هم جدید بوده و هم تا حدودی متفاوت خواهد بود. فلسفه اجتماعی به معنای عام کلمه به راه های تعامل میان هنر و جامعه در وجهی می پردازد که در عین حال با واقعیت ریشه های فرهنگی و فلسفی جامعه نیز ارتباط دارد. در فلسفه اجتماعی هنر صدرایی هنرمند با حقیقت هستی مرتبط است، به شکل دائم جامعه مطلوب را در نظر دارد و هر آنچه می بیند و درک می نماید را با آنچه حقیقت دارد می سنجد و می کاود. در اندیشه صدرایی بین ذات، غایت و خدا نسبت است؛ و در اینجاست که می توان از هنر انتظار روشنگری و روشنفکری را داشت. در این نگره هنرمند خود را در برابر حقوق فرهنگی جامعه که منوط و مربوط به تمامی مولفه های فرهنگ است، مکلف و موظف می بیند؛ پس می توان فلسفه اجتماعی هنر صدرایی را انتقادی نیز دانست.